Arjan van Nunen, werknemer Adventure Store en wereldreiziger

Arjan van Nunen, medewerker van Adventure Store trekt de wereld over en deelt graag zijn avonturen met ons. Het nadeel van een avontuurlijke zaak is dat het personeel wat met veel passie en harstocht werkt ook zelf wel eens de stoute schoenen aan trekt en alles achterlaat om de wereld te verkennen. We maken u graag deelgenoot van deze mooie avonturen.

“Mijn naam is Arjan, 24 jaar oud en afkomstig uit Helmond. Na bijna 6 geweldige jaren bij Adventure Store Helmond gewerkt te hebben, is het tijd voor een nieuw avontuur! Ik ga voor onbepaalde tijd op wereldreis en zal dit allemaal documenteren via social media. Mijn reis begint binnenkort in Zuid-Amerika, waarna ik later ook Azië ga verkennen. En als kers op de taart ga ik voor het eerst op wintersport! Dankzij de steun van Adventure Store kan ik deze bijzondere reis maken, en ik wil jullie graag meenemen op mijn avontuur.”

 

Huayna Potosí, 6088 Meter Strijd in de Sneeuw van Bolivia

Daar gaan we dan: het zwaarste én mooiste avontuur van mijn leven. 6088 meter tot de top van Huayna Potosí! Eén van de hoogste bergen van Bolivia, en wij gaan hem in drie dagen beklimmen. Ik heb een aantal vrienden benaderd om dit avontuur samen aan te gaan. Josh uit Ierland is de eerste die ik een berichtje stuur. Hij vindt het een geweldig idee en zegt meteen ja.

Daarna ontmoet ik Francesca (Amerika), Ben (Duitsland) en Simon (Canada) allemaal in La Paz. Ook hen weet ik te overtuigen om mee te gaan. Bjarne (Duitsland) sluit zich bij ons aan, samen met een moeder en dochter uit Wales. Dit wordt ons team voor de komende dagen. Gemiddeld haalt slechts 50 tot 60% de top… maar we gaan ervoor!

Dag 1 verzamelen we vroeg bij het kantoor van South Treks, passen de eerste uitrusting en vertrekken richting basecamp op 4800 meter. Daar krijgen we de rest van onze klimuitrusting: ice axe, harnas, helm en stijgijzers. We testen onze spullen meteen op de gletsjer, leren technieken en klimmen een stukje omhoog. Daarna terug naar basecamp, eten, kaartje leggen en vroeg naar bed.

Dag 2 trekken we van basecamp naar high camp op 5200 meter. We vertrekken pas in de middag, tassen van 10–12 kilo. De ijle lucht maakt het zwaar, vooral bij de steile klim. Eenmaal aangekomen krijgen we vroeg te eten, want om 18:00 uur moeten we slapen. Midden in de nacht begint de aanval op de top.

Voor het slapengaan volgt een briefing: “Het wordt zwaar. Soms moeten we doorlopen, omdat het te gevaarlijk is om te rusten. Delen van de berg kunnen instorten.” We maken de teams. Ik vorm een team met Francesca, onze gids Humberto leidt ons. Iedereen gespannen, maar we peppen elkaar op. “Let’s go guys, we gaan de top halen!”

De topnacht: 00:00. Om middernacht gaat de wekker. IJskoud. Aankleden, spullen pakken, mentaal opladen. Aan de voet van de laatste klim worden we aan elkaar vastgemaakt. Stijgijzers aan, en gaan. Het is ongekend zwaar. We lopen in het pikkedonker. Het begint te sneeuwen, de wind steekt op. IJs, kou, snijdende winden: een sneeuwstorm. Mijn tenen en vingers zijn gevoelloos, gezicht prikt. “Ik moet door,” zeg ik tegen mezelf. Francesca gaat voor en moedigt me aan. Ze sleept me er letterlijk én figuurlijk doorheen.

 

Dan breken we eindelijk door de wolken, uit de storm. We mogen even rusten. Humberto zegt: “Halfway there.” Halfway?! Shit, ik dacht dat we er bijna waren! Maar we gaan door. Het lijkt eindeloos. Hoe hoger we komen, hoe moeilijker het wordt. Mijn ademhaling krijg ik niet meer onder controle, en mentaal is het loodzwaar. Langzaam begint het te schemeren. Daar, in de verte, zie ik de top! Het laatste stuk is extreem steil. Eén fout, en je ligt tientallen meters lager. Maar dan, eindelijk: La Cumbre de Huayna Potosí! Waanzinnig.
Van de twintig minuten op de top gebruik ik er zeker tien om bij te komen. Francesca en ik zijn zo blij als een kind. In 4,5 uur van 5200 naar 6088 meter. Door sneeuw, kou en pure hel omhoog. De rest van de groep komt ook boven. Simon en Ben nét te laat voor de groepsfoto, maar iedereen haalt de top.

We beginnen aan de afdaling. Ik loop voorop, makkelijker nu ik stijf sta van adrenaline. De zon komt op, het landschap in volle glorie. Veilig aan het touwtje leidt Francesca me terug naar high camp. Rust, napraten. Francesca vertelt dat ze onderweg meerdere keren dacht aan opgeven, maar niets liet merken en mij er doorheen sleurde.

Na lunch dalen we af naar basecamp. Nog een steil stuk met zware tassen, maar dan, eindelijk… we zijn er. Diezelfde dag brengt een bus ons terug naar La Paz. Van 6088 meter ’s ochtends naar 3700 meter ’s avonds. Mijn lichaam is totaal uitgeput, ik besluit een paar dagen helemaal niks te doen. Herstellen, uitrusten en een welverdiende massage nemen met Francesca.

Wat een avontuur. Het was het allerzwaarste en naarste wat ik ooit heb gedaan. Maar ook één van de mooiste. Ik heb mijn grenzen verlegd, mezelf tot het uiterste gepusht en ik heb het gedaan. Ik ben zó trots op mezelf.

Zou ik het nog eens doen? Waarschijnlijk niet. Maar deze ervaring… die pakt niemand me meer af.

Benieuwd naar de rest van het avontuur?
Ik deel al mijn ervaringen, foto’s en verhalen via Polarsteps. Klik op de link en kijk mee.

www.polarsteps.com/ArjanVanNunen/16072265-world-tour-2025