COLUMN Natasha Bloemhard ‘Zwerfkat’

“The ability to pay attention”

Ik ben een zwerver! Al sinds ik me bewust ben van mijn bestaan tot aan de dag van vandaag. Als ik ergens nóóit mee zal stoppen, dan is het met zwerven, met dolen, dwalen, verdwalen. Het heeft me overal gebracht waar ik wilde zijn. Van fysieke plekken op deze mooie wereld tot en met de onbekende kanten van mezelf. Van heel dichtbij tot veraf. Wie zwerft en dúrft te zwerven ontdekt altijd nieuw terrein.

Het begon al als kleuter. Zittend in het kinderstoeltje aan het stuur van de fiets van mijn moeder. Hier op de ‘voorste rij’ liet mijn moeder me op onze fiets-tochtjes vaak de richting bepalen. Zo zwierven we samen door de Vlietlanden, een natuurgebied in Zuid-Holland, de regio waar ik geboren ben. Maar ook alleen was ik niet bang. Regelmatig liep ik van de kleuterschool weg om via de weilanden terug naar huis, dat slechts een paar honderd meter verderop was, te dwalen. Toen ik een driewieler kreeg, ging de wereld echt open. Vanaf dat moment sloeg ik tot mijn moeders grote paniek elke straat in waar ik nieuwsgierig naar was. Om elke hoek wilde ik even kijken. Ik bleef weliswaar op de stoep, maar daar kwam ik toch een heel eind mee. Ook het feit dat ons gezin in mijn kinderjaren geen auto had en we alles op de fiets en met openbaar vervoer deden, zorgde ervoor dat dat virus bleef woekeren.

In mijn tienerjaren verhuisden we naar het midden van het land waar ik met schoolvriendjes na schooltijd vaak door de bossen dwaalde. We worstelden ons door drooggevallen sloten en greppels heen en waanden ons dan in de jungle. Tegen de tijd dat we er weer uitkropen zaten we onder de schrammen, het bewijs van een intens avontuur. Ook de zandvlaktes van de Soester Duinen rekenden we tot onze wereld. Daar kwamen we in de zomer met verhitte hoofden uit alsof we dagen door de woestijn getrokken waren. Weer later, ik was inmiddels een puber op de middelbare school, pakten mijn ouders hun spullen (en ons) wederom op en vestigden we ons in het zuiden van het land. Ik kocht een brommer, zo’n Tomos met versnellingen, en scheurde als een easy rider door de provincie. Toen al zocht ik vaak de omwegen op, waarbij ik niet zelden compleet de tijd vergat.

Het leverde me de bijnaam ‘zwerfkat’ op. Een naam die tot op de dag van vandaag heel erg goed bij me past. De deur van mijn huis als een kattenluik waar ik elke dag doorheen kruip, met nieuwsgierigheid als enige bagage. En met aandacht. Een paar jaar geleden bezocht ik een bijeenkomst van de Amerikaanse comédienne Ruby Wax, naar aanleiding van de lancering van haar boek Frazzled: een mindful-gids voor geestelijk welzijn. De interviewer vroeg haar naar haar definitie van geluk. Haar antwoord was overtuigend: ‘The ability to pay attention’. Mooier kon ze het voor mijn gevoel niet uitdrukken. Want met dat eigen vermogen op zak, ga je een heel eind komen, ook al ben je slechts een paar honderd meter van huis vandaan.

Natasha Bloemhard | Oprichter SALT

@Natasha_Bloemhard

We Are Salt

Wij zijn een community van trail seekers en happy dreamers. Wij doen niets liever dan buiten de lijntjes kleuren. Altijd op zoek naar avontuur en aangemoedigd door het verlangen om nieuwe te dingen te leren. Ons leven en werk zijn gebaseerd op een waargebeurde fantasie waarin de outdoor lifestyle en de kracht van creativiteit positieve verandering brengen. Zo brengen wij Salt tot leven in alles wat wij doen. Ben jij ook zo’n vrijbuiter?
Steun ons dan in onze missie en word lid van Salt.

To explore, play, connect and grow.