Column Natasha Bloemhard: Slow Forward

‘Ik begon met fantaseren over een app die mijn langzaamste tijden bij zou houden.’

Ik ben een fanatieke mountainbiker, heb zelfs 5 jaar van mijn leven wedstrijden gereden dus zo hard mogelijk over de trail knallen is een tweede natuur van mij. Wedstrijdrijden doe ik allang niet meer, maar het gas geven ben ik nog steeds niet verleerd. Nu race ik tegen de klok en deel ik mijn tijden met een mountainbikevriendinnetje. Als we samen rijden, gaat het erom wie wie uit het wiel weet te duwen. En als we niet samen rijden, betichten we elkaar van stiekem trainen. Het is ook een van de belangrijkste redenen waardoor ik vaak naar dezelfde routes trek. Amerongen, Leersum, Zeist, Austerlitz, Hoge en Lage Vuursche zijn zo’n beetje mijn vertrouwde arena’s. Ik ken elke bocht en bij elke ronde valt er dus ook iets te verbeteren. In Runkeeper en Strava vind ik mijn best buddy’s die alle afstanden en tijden voor me opslaan en zo het bewijs leveren.

En toen opeens was daar laatst een besef dat tot me doordrong. Halverwege een mountainbikeroute ging de puf eruit en moest ik echt even gas terugnemen om te herstellen. Nadat ik me eerst door de frustratie heen had gebeten, mijn tijd lag immers aan diggelen, gaf ik me verbazingwekkend gemakkelijk over aan mijn nieuwe realiteit. Slow slingerend keerde ik terug naar mijn beginpunt. Onderweg hoorde ik de vogels, rook ik het bos en zag ik hoe mooi en hoog de bomen eigenlijk waren in het gebied waar ik al tig keer als een blinde doorheen gejakkerd was. Als je vol op de pedalen staat, is je blik immers strak gericht op de paar meter voor je voorwiel. Je kunt niet anders, een moment van onoplettendheid kan resulteren in een duikvlucht de bosjes in of erger, tegen een boom.
Toch heeft je helemaal het schompes fietsen zijn voordelen. Het geeft adrenaline, je hart gaat tekeer, je bent scherp als een mes en je voelt aan alle kanten dat je wat gedaan hebt. Als ik na zo’n rondje volle bak rijden met gierende remmen tot stilstand kom, is het zout op mijn bovenlip zoet en leeg ik heel ordinair mijn neus in de berm. Héér-lijk.

Maar door te vertragen zag ik wat ik al die tijd had gemist en dat die stomme prestatie-apps ook een keerzijde kennen, eentje die luistert naar de naam ‘obsessie’. Dus toen ik op mijn slakkengangetje terugreed, begon ik met fantaseren over een Slowkeeper of Slomo-app die mijn langzaamste tijden zouden bijhouden. Apps met een begrenzer erop die irritant zouden gaan piepen zodra ik te hard zou gaan. Op de vraag die je altijd vanuit de ‘normale ‘app krijgt, “how did it go?”, zou ik dit keer uitgebreid kunnen antwoorden met wat ik onderweg allemaal gezien en gehoord had, en ik zou veel foto’s kunnen uploaden want daar had ik immers alle tijd voor gehad. Hoe meer foto’s, des te hoger de ranking. Gesprekjes met anderen onderweg zorgen voor extra bonus. En met mijn mountainbikevriendinnetje zou ik zo nu en dan zelfs afstappen en op een bankje gaan zitten voor een Cup of Joe. Gewoon omdat het kan. Langzaam maar zeker zouden de tijden vervagen. Wie maalt er nog naar? In minder dan een paar weken weten we niet eens meer dat we ze ooit opgeslagen hebben. Wat overblijft is rust, ruimte en heel veel herinneringen. En als dat wedstrijdduiveltje in mij dan toch nog af en toe de kop opsteekt, blaas ik Strava gewoon weer leven in, want helemaal wegdoen, dat nou ook weer niet.

Natasha Bloemhard | oprichter Salt | @saltmagazine @natasha_bloemhard

We Are Salt

Wij zijn een community van trail seekers en happy dreamers. Wij doen niets liever dan buiten de lijntjes kleuren. Altijd op zoek naar avontuur en aangemoedigd door het verlangen om nieuwe te dingen te leren. Ons leven en werk zijn gebaseerd op een waargebeurde fantasie waarin de outdoor lifestyle en de kracht van creativiteit positieve verandering brengen. Zo brengen wij Salt tot leven in alles wat wij doen. Ben jij ook zo’n vrijbuiter? Steun ons dan in onze missie en word lid van Salt. To explore, play, connect and grow.